Als we het hebben over iemand die dakloos is, wat is dan het eerste beeld wat in je op komt? Veel mensen zullen het niet toe durven te geven, maar het stigma wat hangt op dakloosheid is toch de stinkende man die rondloopt door de stad met al zijn spullen en aan het bedelen is voor geld. Dit stigma is echter helemaal niet correct. Bij Springplank zien wij heel veel verschillende mensen binnenkomen die allemaal een eigen verhaal hebben en zij zijn gewoon net als jij en ik. Om een voorbeeld te geven stellen we Davison graag voor. Hij is al tien jaar thuisloos. Dit wil zeggen dat hij binnen zijn eigen netwerk heeft kunnen verblijven en dus wel een dak boven zijn hoofd heeft gehad, maar niet de mogelijkheid had voor een eigen woning. “Ik heb wel een plekje om te slapen en zie er gewoon normaal uit, dus ik voldoe helemaal niet aan het stigma van dakloosheid.” aldus Davison. Inmiddels is Davison al een half jaar in het traject van Stichting Springplank.
“Ik wilde anderen helpen en uiteindelijk had ik zelf hulp nodig.”
Davison verteld dat hij een tijdje een eigen woning heeft gehad en ook heeft samengewoond. Uiteindelijk woonde hij samen met een aantal van zijn vrienden, omdat hij ze graag wilde helpen. Hij ging er van uit dat zijn vrienden mee zouden betalen aan de huur en dat hij daarom minder hoefde te gaan werken. Dit bleek echter niet het geval te zijn, waarna ze uit het huis zijn gezet. Een aantal jaar later kwam hij een vriend tegen die heb wilde helpen en daar woont hij nu nog steeds.
“Ik heb groei nodig om geprikkeld en gemotiveerd te blijven.”
Zijn mavo heeft hij netjes afgemaakt en daarna is hij aan een opleiding begonnen, maar dit was niet wat hij zocht. Na meerdere opleidingen geprobeerd te hebben begon hij met werken. Ook hier miste hij de uitdaging en verloor hij na heel veel verschillende baantjes zijn motivatie. “Het moet eng zijn voor mij en ik moet de spanning voelen.” zegt Davison zelf.
“Ik hou van mijn vrijheid.”
Davison legt uit dat hij thuisloosheid niet als vervelend heeft ervaren: “Ik ben een positief persoon en ik zie mijn thuisloze situatie dan ook niet als zielig, maar als een waardevolle tijd waarin ik veel heb mogen meemaken en leren.” Maar nu heeft hij wel behoefte aan vrijheid in een eigen plekje in de toekomst en financiële vrijheid, zodat hij dingen kan ontdekken en zichzelf kan zijn.
“Springplank is mijn stok achter de deur”
Trots stond de eerste tien jaar toch een beetje in de weg als het gaat om de hulpvraag van Davison, maar nu staat hij op het punt om oude patronen te verbreken en nieuwe stappen te gaan zetten, samen met Springplank. “Er is een lascursus voor mij aangevraagd, want ik zou graag iets met mijn handen doen. Creativiteit vind ik leuk, in elke vorm.”
